20 januari 2021,

Ds. Carola Dahmen
Predikant 


Beste mensen,

Het is in deze tijd niet altijd makkelijk om iets positiefs te zeggen. Ook hier in deze nieuwsbrief is dat voor mij niet altijd makkelijk. Als je het negatieve, het verdrietige, het angstige noemt, dan doe je er ook recht aan. Dan schuif je het niet onder tafel. 
Zo zou ik wel iets kunnen schrijven over het opstappen van de regering, maar veel meer natuurlijk over de ellende die families door de toeslagenaffaire hebben doorstaan. Velen van hen nog steeds. Ik zou ook iets kunnen schrijven over afgelopen zondag, toen we ineens het ook nog zonder cantorij-zang bij de online dienst moesten doen. Hoe kaal en kil het was, ook al had mijn collega Bart Vijfvinkel zijn best gedaan om mooie koorstukken ter vervanging van onze cantorij te kiezen. Maar ook over het drama dat zich in de PKN kerk in Biddinghuizen heeft afgespeeld, misschien heeft u erover gelezen. Twee mensen die daar overleden door corona, waarschijnlijk besmet tijdens het zingen van kerstliederen. Het raakte me helemaal omdat ik de voorganger van Biddinghuizen ken: een collega met wie ik samen studeerde, iets jonger dan ik. Ik zou niet graag in haar schoenen staan. Ik zou iets kunnen schrijven over de lange winterdagen. De angst voor de nieuwe variant. Mijn frustratie over de verlening van de lock-down. En dat de grenzen gesloten zijn. Over gezinnen die niet meer verder weten. Over ondernemers die het water aan de lippen staat. Over restaurants, winkels. En over het perspectief op dat wat ver van ons af ligt: de ellende in andere delen van de wereld. Ik zou kunnen schrijven over de gemeente in Oostzaan, mijn, onze zorgen over het afbrokkelen van verbondenheid. Wat blijft er nog over van de kerk? Daar zou ik over kunnen schrijven. En dat zal ik ook steeds weer doen. Omdat je anders uit het oog verliest wat onze opdracht is in deze wereld: handen en voeten zijn van de Eeuwige en dan moet je weten waar de pijn is, waar je handen en voeten nodig zijn. Getuige zijn van opstanding en dan moet je ook het kruis kunnen zien dat vooraf gaat.

Maar nu, vandaag, midden in deze donkere tijd deel ik wat losse gedachten en verhalen. Zomaar wat dingen die me van de week raakten en bemoedigden.

Ik belde met een gemeentelid. Ik zal zijn naam niet noemen, ook al zullen mensen (hijzelf natuurlijk ook) misschien wel kunnen raden wie het is. Hij vertelde dat hij van de week de nieuwe zaden voor zijn moestuin had besteld. Die komen binnenkort en dan wordt er weer gezaaid. En als er gezaaid wordt, ja, dan wordt er weer geoogst. Dan komt de lente, dan komt de zomer. Het is maar een klein iets. Het is elk jaar hetzelfde en wat stelt het nou voor? En toch is het alles, van de diepste betekenis. Wij mogen weer zaaien, in de verwachting zijn dat er weer iets ontkiemt, iets zal groeien. Dat kiemen, dat groeien – dat hebben we niet in de hand. Maar het zaaien wel. En dat is alles wat we kunnen, wat we mogen doen. Niet meer, maar ook niet minder. En als we dat doen, dan leven we in de verwachting van de lente, van de zomer. Van de zon op onze huid, het einde van de winter.

Op zondag, toen ik in de Noorderkerk aan de gezamenlijke online dienst meewerkte, raakte en ontroerde me het pianospel tussen de overdenkingen in. Harma speelde lied 999, dat heb ik ooit lang geleden weleens met een cantorij gezongen. “Ik zal in mijn huis niet wonen, ik zal op mijn bed niet slapen, ik zal mijn ogen niet dichtdoen, ik zal niet rusten, geen ogenblik, voordat ik heb gevonden: een plek waar Hij wonen kan, een plaats om te rusten voor Hem die God is, de enige ware.”.

Ik zou u natuurlijk uren over onze dochter kunnen vertellen. Hoe goed ze het doet, hoe lief ze is, hoe bijzonder het is om haar op te zien groeien. Maar wat ze de laatste tijd doet, raakt me ook. Ze noemt onze kat die Moritz heet “mooi” en, hoewel Moritz soms best pittig is en je moet oppassen dat die niet krabt, wil Francisca hem steeds eten geven, kattensnoepjes, wil kusjes geven en voor hem zorgen. Het doet me denken aan de oproep van Sallie McFague, een theologe die ik bestudeer, om zo’n kinderlijke liefde voor dieren en natuur weer te ontdekken. Om, als het ware met kinderogen, te zien hoe bijzonder en mooi de dieren zijn, de natuur. Wat voor rijkdom er om ons heen is.

En ja, de inauguratie in Amerika raakt me ook. En dan met name de benoeming van de vice-president. Het geeft me hoop, “black lives matter”. En dat een vrouw een zo belangrijke positie inneemt in de Amerikaanse politiek, in een land dat zo verscheurd is geraakt.

Ik werd ook geraakt door de beelden van een wel heel bijzondere vaccinatie-plaats in Engeland: Daar worden kerken en kathedralen als priklocatie gebruikt. De mooie glas-in-lood ramen zag je op de achtergrond terwijl mensen tegen corona gevaccineerd werden. In NRC stond een oproep van twee predikanten uit Nederland (Ad van Nieuwpoort en Joost Röselaers) om dat ook in Nederland te doen. Is de Grote Kerk in Oostzaan daarvoor niet geschikt? Natuurlijk kun je verschillend denken over het vaccineren. Binnen onze gemeente zijn er ook verschillende meningen over. Maar voor veel mensen betekent die vaccinatie hoop en geeft het moed om het nog even vol te houden. En dat vind ik nou een beeld, een gedachte die bij de kerk past. En dat raakt me.

En tot slot was ik voor een collega iets aan het uitzoeken over Psalm 36. En daar viel mijn oog op een korte zin die heel dierbaar voor mij is: “Want bij u is de bron van het leven, door uw licht zien wij licht.” Precies zo is het.

Met een hartelijke groet,

Regelmatig zal de nieuwsbrief van PKN Oostzaan, door ds. C. Dahmen verschijnen.
Dit is jaargang 2, nr. 3  - 20 januari 2021). Voor meer info: predikant@pknoostzaan.nl
of onze websites www.pknoostzaan.nl en www.grotekerkoostzaan.nl