|
Nieuwsbrief PKN Oostzaan - jaargang 1, nr. 31.
Nieuwsbrief PKN Oostzaan - jaargang 1, nr. 31.
  02 december 2020,
Ds. Carola Dahmen
Predikant
Beste mensen,
Voor het tijdschrift “ phef", waar ik sinds kort in de redactie zit, heb ik een korte kerstmijmering geschreven voor het nummer dat gaat over dekolonisatie en racisme. Dit jaar was naast corona, dit een belangrijk thema: “Black lives matter” demonstraties, nadenken over het koloniaal verleden van Nederland. Daarbij hoort natuurlijk ook de wederkerend Zwarte-Pieten-discussie. En na een week van gedoe in een bepaalde politieke partij en de nodige antisemitische en racistische uitingen die daaraan vooraf gingen, lijkt mij deze kerstmijmering over een van de bijzondere vrouwen in de stamboom van Jezus ook iets moois om met jullie, met u te delen. Zie hieronder.
De eerste Adventskaars brandt al, zondag steken we de tweede aan. Steeds meer licht in het donker. Zo gaan we op weg naar kerstmis!
Met een hartelijke groet,
..................................................
Ds. Carola Dahmen
Predikant
Protestantse Gemeente Oostzaan
Postbus 44
1510 AA Oostzaan
Kerstmijmering bij Mat. 1:5 en Ruth 4
Ruth is een van de vrouwen die Matteüs in de stamboom, de Genesis van Jezus Christus, zoon van David, zoon van Abraham, noemt. Ruth die voor haar schoonmoeder beter is dan zeven zonen, die Noömi een losser geeft, een kind om van te houden, Ruth die dienaar is en dienaarschap doorgeeft, Israël aan z’n opdracht herinnert, Ruth die stammoeder wordt van opnieuw een dienaar van de Heer, Ruth blijft de Moabitische. Blijft de naam dragen van wat er ogenschijnlijk niet bij hoort, van heidendom, het land waar doden begraven liggen en een nieuwe weg ontstaat. Miskotte zegt in Het gewone leven dat het juist haar achtergrond is waartegen de eer schitterend afsteekt: Boaz, die zelf niet van onbesproken afkomst is, herkent in Ruth een ‘Israëlitisch’ hart. Maar terwijl de ‘grenzen’ opgetrokken blijven tussen Moab en Israël, tussen mannen en vrouwen, tussen de vreemdelingen en zij die op het eerste gezicht niet vreemd lijken, worden ze ook weer opgeheven in het gewone, aandoenlijke, buitengewone verhaal van de bloeiende roos uit Moab. (Miskotte verklaart de naam ‘Ruth’ als ‘roos’, terwijl de betekenis van de naam ook als ‘vriendin’ wordt opgevat)
Van Jezus, vooral wanneer we over hem in de kerstnacht horen, vergeten we, vergeet ik steeds weer, de vreemdheid die maar al te vertrouwd wordt en de vertrouwdheid die vreemd wordt. Hij die in de loop der tijd steeds blanker is geworden, steeds meer man, steeds meer mens of juist God, koning of dienaar, steeds meer weerloos kindje in de kribbe, over hem wordt een geschiedenis verteld die nog voor de geboorte ervoor zorgt dat we op het verkeerde been worden gezet.
Ruth blijft de Moabitische. Is dat niet iets ergerlijks? Uit eigen ervaring weet ik, dat geïdentificeerd worden met je afkomst ervoor zorgt, dat men tendentieus blijft hangen bij het ‘Moabitische, , ‘vreemdeling’, ‘Duitse’, ‘buitenstaander’. Positief krijg je het voordeel van de twijfel als je iets verkeerd zegt of van iets niet weet. Negatief ben je een stoorfactor die de gezelligheid van het culturele, talige onderonsje kapot maakt. De mens met alles wat erin zit - aan geschiedenis, identiteit, gedachten, taal, passie, keuzes, talent, liefde – verdwijnt wanneer het de ‘Moabitische’ blijft. Of werkt het in de bijbel juist andersom? Omdat Ruth de Moabitische is, wordt recht gedaan aan wie ze is, wat ze doet, wie ze zal zijn. Omdat haar vreemdheid niet wordt weggevaagd, wordt juist daar de mens zichtbaar, humaniteit als een gegeven genade. Dat juist de vreemdeling, het vreemde in het gezicht van de ander, laat zien wat mens-zijn betekent.
En Jezus dan? De man uit Nazareth? Jood. Man. Geboren en gestorven, zo’n 2000 jaar geleden. Een mens met een bepaald ras, identiteit, levensverhaal. Eén gezicht en toch in hem het gezicht van velen, Abraham, David, Rachab, Ruth, Maria, Jozef. Eén gezicht, uniek en toch het gezicht waarin de humaniteit ten volle is gekend. Waar de grenzen tussen jij en ik zichtbaar worden, de grens tussen God en mens gezien, verscherpt, vervaagd wordt. Juist Jezus laat geen ruimte voor de grenzen, het hoger en lager, zij en wij. Maar ook niet voor de eenheidssoep, het vervagen van verschillen, het ontkennen van geschiedenis. ‘Black lives matter’ wordt geen weinigzeggend ‘All lives matter’.
De roos, met haar wortels in Moab, komt tot bloei in een ander land waar ze de grenzen openbreekt. Voor altijd herinnerd als de Moabitische. Als Ruth. Als dienaar. Voorbode van de Messias. Mens. De bloeiende roos.
Regelmatig zal de nieuwsbrief van PKN Oostzaan, door ds. C. Dahmen verschijnen.
Dit is jaargang 1, nr. 31 02 december 2020). Voor meer info: predikant@pknoostzaan.nl
of onze websites www.pknoostzaan.nl en www.grotekerkoostzaan.nl
|
28-04-2024
om
10.00 uur2kerk4.JPG)
Agenda_r.JPG "Druk op het pictogram om naar de agenda van de Grote Kerk te gaan!")
